مدتهاست که می خواستم بنویسم ..می خواستم یه چند کلامی هم که شده بنویسم ولی عجیب مهر سکوت بر لبانم نقش بسته ...اومدم بنویسم ولی درونم با تمام قوا فریاد زد هیــــــــــــــــــــــــس ..(یا همون خفه) ..دستم حرکت نکرد بر روی این دکمه های آشنا که ،یه دستی همین طوری تند تند می زنه ...گرد گرفته این دنیا رو ..الان با تمام قوا در مقابل این دل لجباز و بد قلق واستادم تا فقط یه چیزی که مدتها ست می خواستم بنویسم تنها چیزی که این روزا با لذت تو دنیاش غرقم بگم ..بگم که من یه روزی آرزو داشتم هنر جوی دانشکده ی هنر های زیبای دانشگاه تهران بشم این روزا که میرم دانشکده غرق می شم تو خوشی آرزوی دیروزم که مدتی ست واقعی شده ..طراحی رو اکادمیک شروع کردم امروز تو پارک لاله کلاس فضای آزاد داشتیم ۴ ساعت نشستیم و با آبرنگ طراحی کردیم ..۴۰ تا کار طراحی سیاه قلم با سر فصل های مختلف ..۱۰ تا کار ابرنگ برای ژوژمان پایان ترم باید تحویل بدم .. با کلی کتابایی که باید بخونم برای پایان ترم ...آرزو کردن این چیزا هم داره .بله ..خود کرده را تدبیر نیست ...
امروز عصر که اومدم خونه خسته و داغون سپهر اومده میگه مامان خانوم حواست هست که چند وقته با هم ناهار نخوردیم ؟؟؟ وقتی فکر کردم دیدم خیلی وقته ...همیشه که تو مدرسه ناهار می خوره این چند وقته هم که تو امتحاناتش من نیستم ..شرمنده شدم کلی و بهش قول دادم فردا ناهار بریم با هم رستوران ..مامانا هم مامانای قدیم ....
